Zimową porą grubodziób puka w szybę...
Grubodziób na parapecie, zimowym królem, W białej szacie śniegu, jak perła na ramieniu okna. Oczami pełnymi tajemnicy, patrzy w dal, Tam, gdzie zima tańczy w wirze śnieżnych plam. Dziób w dół skierowany, w ziemię wryty, Szuka życiodajnej iskry, w tej zimowej bieli. Cicho szepcze melodię, co tchnie nadzieję, Że nawet w mroźnej ciszy jest miejsce na marzenie. Na parapecie, gdzie mróz jak artysta maluje, Grubodziób siedzi, jak strażnik zimowej krainy. Wiatr mu w pióra gra, a śnieg opowiada opowieści, O tych zimowych dniach, co przemijają jak mgła. W oknie światło ciepłe, a on na parapecie, Świadkiem zimowego spektaklu, w ciszy skryty. Grubodziób zimą na parapecie króluje, Bo w sercu jego, wiosna już zakwitła i tęskni.
