Zimową porą grubodziób puka w szybę...

Grubodziób na parapecie, zimowym królem,

W białej szacie śniegu, jak perła na ramieniu okna.

Oczami pełnymi tajemnicy, patrzy w dal,

Tam, gdzie zima tańczy w wirze śnieżnych plam.

Dziób w dół skierowany, w ziemię wryty,

Szuka życiodajnej iskry, w tej zimowej bieli.

Cicho szepcze melodię, co tchnie nadzieję,

Że nawet w mroźnej ciszy jest miejsce na marzenie.

Na parapecie, gdzie mróz jak artysta maluje,

Grubodziób siedzi, jak strażnik zimowej krainy.

Wiatr mu w pióra gra, a śnieg opowiada opowieści,

O tych zimowych dniach, co przemijają jak mgła.

W oknie światło ciepłe, a on na parapecie,

Świadkiem zimowego spektaklu, w ciszy skryty.

Grubodziób zimą na parapecie króluje,

Bo w sercu jego, wiosna już zakwitła i tęskni.