Tak pachnie samotność...

 

W jesiennym ogrodzie, gdzie drzewa składają opowieść, liście opadłe, jak strony zeszytu czasu, cicho szepczą. Korowód melancholii, w tańcu z wiatrem układa balladę, o samotności, co w każdym szeleście zdaje się być.

W złotej palety liści, wspomnienia jak krople deszczu, rozlewają się po ziemi, jak opowieści nieopowiedziane. W koronach drzew, złociste runo czasu snuje, a samotność, jak piórko, lekko opada na serce.

W powietrzu sentymentalna nuta, jak w dziele romantycznym, jesienna symfonia, gdzie liście grają swój melancholijny ton. Samotność w drzewach, jak długa podróż w mglistą dal, zaklęta w liściach, jak prośba o zrozumienie.

Pod koronami jaśminów, gdzie czas unosi się opornie, jesienny spacer staje się medytacją nad bytem. Samotność, cicha towarzyszka, wędrówki prowadzi, po tej opadłej krainie, gdzie jesień opowiada swe tajemnice.