Jesienne ukrywanie.

Ukryć się przed chłodem jesieni —

łatwo powiedzieć, trudniej wykonać.

Liść próbuje — chowa się pod drugi liść,

ale oba więdną razem.

Ślimak się zwija, lecz jego muszla

nie zna pojęcia ciepła.

Człowiek — wynalazek bardziej ambitny —

zamyka okna, pali w piecu,

a mimo to coś w nim marznie:

może wspomnienie, może nadzieja,

może ten niepokój,

że każda jesień jest próbą

dla wiary w wiosnę.

Bo nie przed chłodem się człowiek kryje,

lecz przed własnym przemijaniem,

które ma kolor dymu,

i zapach mokrych liści.